Hayat darmadağın olur ve kolay çıkış yolu genellikle can attığımız şeydir. Son zamanlarda, hayatın olumsuz taraflarını tattım ve Jigolo İstanbul kiralık erkekler benim kaçış yolumdu. Deneyimimi sizinle paylaşmak isterim. Basit ve doğrudan konuya girmeye çalışacağım.
kiralık erkekler İstanbul
Benim adım Devrim ve bu yıl 24 yaşıma gireceğim. İstanbul’a okumaya geldim. Eve, aileme para gönderebilmek için iyi bir iş bulma umuduyla okumak için büyük hayallerle geldim. Tüm hayallerimi, onları görselleştirebileceğim şekilde planlamıştım. Ancak, hat ile birlikte işler beklediğim gibi gitmedi.
Sorun üçüncü yılımda başladı. Hastaydım ve okuldaki iş yüküne yetişemiyordum. Birçok dersi, ödevi ve testi kaçırdım. Not Ortalamam çok düştü ve üniversite kibarca gitmemi söyledi. kıç
Çok düşündükten sonra üniversiteyi bırakmaya karar verdim.
Ülkeme geri dönmek bir seçenek değildi. Benim hatam olmasa da, hayal kırıklığına uğrayacaklarından oldukça emindim. Arkadaşlarımla nasıl yüzleşeceğimi gerçekten bilmiyordum. Utançla yüzleşebilir miydim bilmiyorum. Bazı fırsatlardan yararlanıp yararlanamayacağımı görmek için Amerika’da kalmaya karar verdim. Ülkemin işgücü piyasası o kadar sıkışık ki, diyelim ki on kişiye ihtiyaç duyan bir iş iki yüz kadar başvuru alacak.
Amerika çok daha iyi. Burada birçok fırsat var ve minimum bir nitelikle, faturalarınızı rahatça ödeyebilecek kadar size sunacak bir işi kolayca bulabilirsiniz. Sokağın bir bölümünü temizlemek için bir işe girdim.
Rutin temizliğimden birinde, kalın şablonlu “KIRALIK ERKEKLER” yazan bir posterle karşılaştım. Jigolo İstanbul Görmezden gelmeye çalıştım ama gözlerime batmaya devam etti, ben de onu aldım. Özetle afiş, kiralık erkeklerin ve onlara nasıl ulaşılacağının reklamını yapıyordu. Poster ayrıca kiralık erkeklere ihtiyaç duyanlardan bazılarını vurgulamaya çalıştı. Afişte gördüğüm, dikkatimi çeken ve hemen onlarla iletişime geçme isteği uyandıran anahtar kelimeler “depresif ve hayal kırıklığına uğramış” oldu.
Posteri katlayıp cebime koydum. Günü bitirdiğimde bitkin düşmüştüm. Eve gittim ve posterin cebimde olduğunu tamamen unuttum. Cebin sertliğini hissettiğimde neredeyse çamaşır makinesine atacaktım. Aradım ve çıkardım. Bir süre düşündüm ve sonra numarayı çevirdim.
Telefonun diğer ucundaki ses çok tatlıydı. Ses davetkardı ve bende onunla konuşmaya devam etme isteği uyandırdı.
“İşe alınacak erkeklerle ilgili bu afişi gördüm. Hafta sonu kiralık olarak müsait misin?”
“Oh evet!”
Birkaç dakika konuştuk ve hafta sonu gelmesi konusunda anlaştık. Anlaştığımız gibi tam zamanında geldi. Kendine geldiğinde ona yemek hazırladım. Yemek yerken bana kendinden ve yaptığı şeyi nasıl yaptığını anlattı. Hikayesi umutlarımı artırdı ve kendi hikayem hakkında biraz daha özgür konuşmamı sağladı.
Kendimden bahsetmeye başladım. İlk başta gergindim çünkü gurur duyduğum bir hikaye değildi. Bitirdiğimde, konuşmadan önce bir süre masaya baktı.
“Ya sana daha yüksek maaşlı daha iyi bir iş bulursam?”
O kadar heyecanlandım ki ne diyeceğimi bilemedim. İfadem her şeyi söyledi. Bekliyordum ama kalbimin kırılmaması için sevincimi azaltmaya çalıştım. Birkaç gün sonra mülakata çağrıldım. Yardım etmeye istekli birçok insan tanıdığı ortaya çıktı.
Hayal ettiğim hayat bu değildi. Elimde olsa daha iyisini isterdim ama yine de minnettarım çünkü artık daha fazla para alıyorum ve aileme yardım edebiliyorum.
